Naar laguna Colorada

Hallo allemaal, hier is een eerst verhaal na Uyuni. We hebben internet maar traaaaaaag dus helaas wat minder foto,s

9 oktober Domingo
Half 7 uit de veren, inpakken en onbijt. Tegen half 8 staan we klaar voor het hotel. Al snel komt de jeep, met wat puzzelen worden de fietsen op het imperial gebonden. De rest kan in de auto. 8 uur rijden we Uyuni uit over een verrassend goede weg. Dat blijft tot voorbij Villa Alotta. Al snel halen we een groep van 4 fietsen in. Het zijn de Oostenrijkers die we gisteren in de pizeria hebben gespoken. Net voorbij San Cristobal rijden we Thorsten, Ribana en hun zoontje voorbij. Sue en Scott hebben we niet gezien. Die moeten dus na ons zijn opgestapt. Het dorre droge landschap, verandert na San Christobal. Het wordt bergachtger en groener. 
Even later rijden we tussen grote, door weer en wind uitgesleten rotsen door. Een prachtig gezicht. Dan slaan we af naar het westen, het wordt heel erg woestijn achtig. We stoppen even om een foto te kunnen maken van een werkende vulkaan, de Olague. Maar ook komen we langs zout pannen en prachtige landschappen. Voor de lunch weet onze  chauffeur, Jose, een mooi plek bij het zoutmeer lago Honda. Inderdaad het is een plaatje zo tussen de gekleurde bergen. De flamingo,s in het water tussen de witte zout plakken. Af en toe raast er een kleine tornado over de oever van het meer. Wij kunnen nu zeggen dat we de witte tornado hebben gezien. Na het eten is het nog een uur tijden door de grote leegte. Schitterende vergezichten. Dan komt opens de stenen boom in beeld. De Arbol de piedra, het is een rots die tot een boomvorm is uitgesleten. Het is er  bekende touristische plek. Wij zijn er alleen. De rit wordt vervolgd, nog een half uur en we komen bij laguna Colorada. En fantstisch gezicht, het meer met het rode water en de witte zout banken. Aan de rand van het meer is de ingang van dit nationale park.
We tikken ieder 150 bolivar af en kunnen verder. De jeep brengt ons naar een schiereiland aan de zuidkant van het meer. Dat is de "camping". Boven waait het zeker kracht 7 dus wij gaan in de luwte van de heuvel aan de rand van het meer staan. Hier is de grond wat kleiig zodat de haringen houvast hebben. We zijn net klaar met ons tentje, of er worden een aantal jeeps met touristen aangevoerd en ook een parkwachter. Hij heeft het druk met het wegsturen van mensen die te dicht bij de flamingo,s komen. Wat later komt hij ons vertellen dat we 25 meter terug moeten met onze tent. Hoe we die daar gaan vastzetten in de harde wind zegt hij er niet bij. Wij beginnen onze spullen en fietsen te verplaatsen, niet te snel maar voor het idee. De parkwachter is na een kwartier op zijn motorfiets weer vertroken. In het voorbijrijden steek zijn zijn duim op. Voor ons het sein alles terug te zetten. We hebben hem ook niet weer gezien. Het is een prachtige plek hier.
De nacht valt vroeg. Kwart over 6 is de zon weg een half uur later is het donker. De maan is ons enige licht. Rond half 8 liggen we in de slaapzak. Op deze hoogte 4300 m koelt het snel af. Halverwege de nacht is het zo koud dat we de aluminium reddingsdekentjes opzoeken en die om de slaapzak slaan. Dat scheelt genoeg om warm te blijven. Het is nu zeker 5 graden onder nul.