Laatste stuk Bolivia en afdalen naar San Pedro in Chili

13 oktober
Jueves

7 uur ontbijten we samen met Rob en Manon. Zij gaan net als wij naar San Pedro, maar met een jeep. Na het eten gaan we eerst naar het douane kantoor, naast de refugio. Hier wordt echter alleen maar en stempel gezet op het toegangs kaartje voor het nat. park dat we 4 dagen terug gekocht hebben. Zo wordt je bezig gehouden. De rest, uitreis stempel moeten we boven op de grens, kopen voor 30 bolivar. Uiteindelijk stappen we 8 uur op ons ijzeren ros. 6 km en 200 m hoger ligt de grens met Chili. Deze weg is best druk, we worden door tientallen jeeps voorbij gescheurd, tientallen stofwolken achterlatend. Voor ons is dat echt niet lekker. Kwart over 9 staan we boven in de rij voor onze donatie aan Bolivia en en stempeltje. Ook hier een voorbeeld van, hoe armer het land, hoe meer poeha bij de grens.  Na de grens liggen er weer 6 km te wachten, zandweg die uiteindelijk op  4600. Op de asfaltweg uitkomt. Het is een lastig stuk, zeker door de hoogte. De beloning is groot. We beginnen aan de langste en hoogste afdaling die we ooit hebben gehad. M.u.v. de deadroad, we gaan 2000m naar beneden in 42 km. Om uiteindelijk zo San Pedro binnen te rijden. Het bovenste stuk is erg koud. We gaan niet sneller dan 25 km/h vanwege die kou en de sterke tegenwind, die het zeer niet aangenamer maakt. Elk kwartier stoppen we even om op te warmen. Halverwege begint de temperatuur op te lopen. In een beschutte rivierbedding, koken we een pan met spagerionie groenten. Dus restje spagetie, macaroni en de groenten die in de tas zitten. Aan gekomen in San Pedro komen we langs de douane. Binnenkomst Chili. Hier worden we gecontroleerd, helaas mogen we geen groenten en fruit, maar ook geen kaas invoeren. Dus zijn wij die kwijt. Wel mogen we nog allebiei een appel opeten. Deze waren uit Chili naar Boliva geexporteerd. Dus verbieden ze hun eigen fruit. In het dorp vinden we een bed in hostel Matty, in het centrum.