Nog een etappe tot Coioasa

27 sept. mardes 40 km.
In het "hotel" wordt geen ontbijt geserveerd, dus op de binnenplaats zelf maar water gekookt en een broodje klaargemaakt. Nadat de fietsen zijn beladen, rijden we de hoofdstraat op en neer om bij de winkeljes en stalletjes onze inkopen te doen. We scoren vanmorgen zowaar brood. Nawat soebatten hebben we ook uien. Het is elke keer lastig om aan je spullen te komen. Fruit en groenten zijn haast niet te vinden. Maar vandaag hebben 4 appels te pakken. Nu kunnen we gaan het is half negen. We rijden Sabaya uit en komen op een beton weg, na 2 km slaan we af, daarna onverharde weg. Een redelijke weg, af en toe een stuk wasbord of een stukje zand, maar in tegenstelling tot de voorgaande stukken een verbetering. In de verte zien we een antal chullpas staan. We rijden er vlak langs, dus even stoppen. A. Voor een kop koffie in de schaduw, niet dat het erg warm is, ongeveer 25 gr. maar de zon is op 3900m. best scherp, en B. Om de chullpas goed te bekijken.  Nou dat laatst is wel een verrassing. In een van deze chullpas, degene die gedeeltelijk uit elkaar is gevallen, zien we de resten van minsten 5 personen. Door de droogte zijn stukken huid end nog gewoon te zien. Op een schedel zat het haar nog. Nadat de koude rillingen zijn weggetrokken fietsen we verder zuid. In de verte zien we salar de Coipassa al liggen. Aan de rand van deze voormalige binnenzee eten we ons middagmaal, daarna beginnen we aan de oversteek naar het eiland. We doen er een uur over. Dan nog een uur over het eiland zelf, om Coipassa te bereiken. In het dorp rijden we rond om een winkeltje te vinden. Een oud vrouwtje stuurt ons een binnen plaats op. Nou dat treft. Niet alleen een winkeltje maar ook een hospidage , een herberg. We hebben dus eten en een slaapplaats. Nu ga kijken of er een internet mogelijkheid is. 

28 sept miercoles  50 km
Bijtijds vertroken uit Coipassa, het dorp uit even langs de bakker die zou brood hebben vanaf 8 uur. Helaas vandaag geen brood. Ik twijfel of dat zo is of dat ze het niet aan ons willen verkopen. We voelen bij sommige Bolivianen een, hoe moet ik het noemen,  een afkeer tot buitenanders. Nu dan maar zonder brood we hebben gelukkig voldoende eten bij ons. We gaan de salar op. De gps stuurt ons langs de rand van het eiland zuidwaarts. Af en toe gaan we een stukje over de vast grond. 
De salar is hier nogal zacht dus op het pad is beter. We rijden en lopen af en toe langs meters hoge cactussen 6m is geen uitzondering. Na een uur of zo gaan we echt de witte grote vakte op. Het is nu hard en we maken een vaartje van 15 a 16 km per uur. We lopen snel in op 2 soms 3 kleine stipjes in znde verte. Het blijken Thorsten, Ribana en Chamoen te zijn, het duitse gezin. We fietsen gezamelijk verder. De ondergrond verandert het fietsen wordt lastiger. De zoutribbels zijn soms 15 cm hoog. Verder op wordt het lopen omdat het te zacht wordt. We lopen uiteindelijk 15 km totdat we van de salar af zijn. 3 km verder vinden we een beekje en op de oever zetten we de tenten op. We scheppen water en desinfecteren het. Later op de avond komen we er achter dat het brak is en ondrinkbaar. Een leermoment. Eerst testen dus. We hebben nog een kleine liter vruchten sap en een klein beetje zoet water dus lekker slapen en morgen gezond weer op. We zijn zo moe dat we zelfs het klaperen van de tenten in de harde wind ons niet deert.

29 sept. 28 km.
Allereerst gaan Thorsten en ik op de fiets in het dorp op 4 km afstand water halen. In het lokale winkeltje vinden we water en ook benzine voor de brander.
Na een ruim half uur zijn we terug  en kan het normale ritme beginnen. Water koken ontbijten inpaken. 9 uur rijden we weg. De weg is prachtig, maar na een paar km. wordt het weer zand. Het wordt weer lopen af en toe fietsen. Onderweg mooie landschappen. Maar de weg blijft slecht begaanbaar. Bij een dorp houden we pauze en willen we water bijvullen. De kinderen die rond ons heen springen wijzen de kraan. Dit wordt door de volwassenen niet gewardeerd. Maar onze flessen zijn weer vol. Net buiten het dorp houden we rust. Koken een bord macaronie en breken het blik perzikken aan. Het motortje met toch brandstof hebben. Nog 10 km. Naar Llica. Waar we rond half 4 aan komen. We kopen hier water, brood, groenten, ja de zijn er toch wel. In de hoofd straat komen we Scott en Sue tegen  het stel dat we in Julo hebben ontmoet. Nadat we alles een plek in de tassen hebben gegeven, vertrekken we naar de rand van Salar de Uyuni. Een paar km buiten het dorp  komt Wil bij het afdalen ten val. In zand slaat het stuur uit haar handen. Haar knie is bezeerd. We stoppen zetten de tent op en zullen de dag van morgen afwachten. Het Duitse gezin gaat door. Wie weet zien we ze morgen wel weer. Welterusten