Door het dal van de Juramento rivier en dan naar Tilcara

3 nov. Jueves

Gisteravond kwam er opeens een auto, die een half uur of zo bleef staan. Af en toe de motor aan dan weer uit. De lichten schenen in onze richting, wat nogal hinderlijk was. Rond half elf vertrok hij gelukkig en konden we van een heerlijk rustige nacht genieten. Vanmorgen werden we tegen half zeven wakker van de vogels rond de tent. Het was een heerlijk ochtend concert. Het ontbijt is een restje van gisteravond. Toen hadden we ons laatste outdoor pakket klaar gemaakt. Een potje met groenten, kip en couscous. Op z'n hollands gezegd, niet te vreten. Maar we hebben het met tomatenketchup, eetbaar gemaakt. Nu moet het dus op. Gelukkig hebben nog muesli, dat smaakt tenminste veel beter.  

We rijden 8.15 weg. De weg no 47. Naar Juramento. De weg (grindweg) loopt vanaf het stuwmeer helemaal langs de rivier met dezelfde naam. Een schitterende route van ongeveer 40 km. We komen slechts 3 tegenliggers tegen en 6 gauchos waarvan de laatste 3 met een hele meute honden. Langs de weg staan overal metershoge cactussen, hier veelal schijfcactussen die in bloei staan. Op een bloem zie ik een kolibrie, mijn eerste. Boven ons zien we een aantal condors cirkelen.   De weg komt uiteindelijk uit op de snelweg naar het noorden. Die nemen we en rijden in een sneltreinvaart richting Purmamarca. Ja daar zijn we een aantal dagen terug al met de fiets geweest. Maar nu willen we naar Tilkcara, dat ligt 23 km verder naar het noorden. Omdat we toch langs Purmamarca komen gaan we er weer even langs. Wil gaat op de markt even kijken naar een trui. We proberen op een terras internet contact te maken. Nou dat lukte net aan. Ik kon net een whatsapp sturen om Marijn en Tessa te feliciteren met Hidde zijn 1e verjaardag. Meer verbinding lukte niet. Nu zitten we in Tilcara, nog voor het donker werd konden we naar boven om een kloof te bekijken. Wat zie ik nu hier, mijn 2e kolibrie. Wel een grotere dan vanmorgen. Net terug bij de tent, op de lokale camping en de zon gaat onder. Met de hoofdlampjes op koken we ons maal. Dit keer gewoon macaroni a la Wil. Veel groenten. Heerlijk. Pilsje erbij, wie doet me wat. Wij zijn de enige camping gasten, dus alle ruimte. Nu het net donker is, is het een geblaf van jewelste. De honden van het dorp laten allemaal horen dat ze er zijn. Nou welterusten.